'Poor Suzy. Why is everything so hard for you?'
Wes Anderson heeft zo'n typerende, unieke stijl dat je hem bijna zijn eigen genre kunt noemen. Ergens zijn zijn films stuk voor stuk heel verschillend, maar altijd is er dat haast ongrijpbare Wes-sausje overheen gegoten.
Haast ongrijpbaar zeg ik, want alle zes films die ik van hem heb gezien zijn lichtvoetig en moeilijk tegelijk. Altijd schuilt er achter die vrolijke, bont gekleurde beelden een diepere laag. Een clash van stijlen waarbij de bedoeling niet altijd duidelijk is.
Ook niet altijd levert dat goede films op. Vaak wordt Anderson om zijn oudere titels, zoals Rushmore en The Royal Tenenbaums, geprezen, maar daar ben ik het niet mee eens. Vooral vermoeiende films vind ik het. De humor doet me hier en daar glimlachen, ik herken wat emoties en geniet zelfs af en toe van de typische karakters, maar erg lekker lopen ze niet. Vaak zitten er enorm dode stukken in.
Naarmate de jaren verstrijken vindt hij echter steeds meer zijn draai. The Life Aquatic with Steve Zissou bevatte al meer scènes die je bijblijven, The Darjeeling Limited was zijn eerste film waarin de mix van komedie en drama goed uit de verf kwam, maar Moonrise Kingdom was zijn eerste écht goede film.
Eigenlijk combineert hij hier weer alles wat hem zo eigenzinnig en sterk maakt, maar vergeet hij ditmaal niet een film af te leveren die ook nog eens leuk is om naar te kijken. Het geforceerd raar doen is eraf, het is geen trucje meer.
Het begint al met dat lekker overzichtelijke wereldje. Een klein eiland met enkele rare karakters, zoals de kleine maar fijne rollen van niemand minder dan Bruce Willis als politieagent Sharp en Edward Norton als Scout Master Ward. Lekker kneuterig zoals we van Anderson gewend zijn doen ze op naturelle wijze hun ding. Als Ward bijvoorbeeld een van binnen dichtgeritste tent wil openmaken, heeft hij daar een speciaal haakje in zijn zakmes voor.
Kleine, onbenullige dingetjes, maar ze blijven je bij. Net als die heerlijke karakters van het jonge duo Sam en Suzy. Sam is een pijp rokende padvinder die geen moment voorbij laat gaan om zijn skills te tonen. Suzy, voortreffelijk neergezet door Kara Hayward die tot aan haar auditie nog nooit geacteerd had, is een wat nukkig meisje dat van huis wegloopt. Samen gaan ze op avontuur.
Uiterst onschuldig allemaal, wat nog eens aangedikt wordt door de bonte cinematografie die zelfs voor Wes-begrippen over the top is. Het shot van Suzy met verrekijker op de uitkijktoren is zo iconisch geworden dat het een vast onderdeel is van filmquizzen. Tenminste, zo stel ik me dat voor; ik doe ze zelf nooit. Over elk shot is nagedacht, alles oogt raar en symmetrisch. Maar bovenal vrolijk.
En daarom is het zo bijzonder dat Moonrise Kingdom eigenlijk helemaal geen vrolijke film is. Als je de film niet kent en iemand vertelt je over de achtergronden van het jonge duo, dan verwacht je een zwaarmoedig drama voorgeschoteld te krijgen. Sam is beide ouders verloren en zelfs zijn gastgezinnen stoten hem af. Suzy is op pak 'm beet 12-jarige leeftijd al depressief. Haar ouders hebben zelfs een boek in huis dat hen leert om te gaan met zwaarmoedige kinderen.
In Andersons eerdere films zouden deze ingrediënten met elkaar hebben gebotst. De humor zou doodslaan door de net te dominante serieuze ondertoon; de drama zou niet zijn aangekomen vanwege de humor. Moonrise Kingdom balanceert veel beter op dat dunne koord. De vaart zit er lekker in, alles krijgt net genoeg aandacht. Hier en daar sleept het misschien even, maar nooit duurt het meer dan een paar minuten voordat je weer wordt meegevoerd door Sam en Suzy's kleine grote avontuur.
Ondanks het positieve einde blijft de film je na afloop wel bezighouden. Want was die overwegend frisse wind niet één grote verdwijntruc? Is Sam en/of Lucy in werkelijkheid niet een doodongelukkig kind dat slechts in gedachten - en dus niet in werkelijkheid - het avontuur aangaat? Zijn daarom al die trucjes zo overdreven nep uitvergroot, zoals die met de bewust lelijkste CGI aller tijden opgeblazen hut?
Daarom is Moonrise Kingdom niet het luchtige niemendalletje dat het bijna zélf pretendeert te zijn. Daarom is het een film die je keer op keer kunt blijven kijken. Vakwerk van een echte kunstenaar in topvorm.
